उत्तरदायित्व कविता

कविता    उत्तरदायित्व

                                    - रमेशचन्द्र घिमिरे

तिमी छ्यौ, म छु र

हाम्रा धेरै सपनाहरू छन्

धेरै सम्भावना र आशाहरू छन्

हाम्रा अगाडि

वेदनाको घाउ सन्चो पार्ने

कर्तव्यका मलम छैनन्

हृदय पगाल्ने आत्मीयता र

भावुकताका ओखती छैनन्

सेतै फुलेका कपाललाई

ममताको स्पर्शले बाटेका डोरी छैनन्

चाउरिएका गालामा

स्नेहले सुम्सुम्याउने हात छैनन्

छ त हामीसँग

अतीतको स्मृति छ

आँसुसँग साट्दै रुनुपरेको

हिजोका रमाइला दिनको

स्वप्निल सम्झना छ

वर्तमानको तीतो यथार्थ

आँसुका थाङ्नामा पसारिनु परे पनि

आगत पन्छाएर खोज्दै गरेको

विगतको कल्पना छ

अनि छ भने एउटा

तिमीले एकोहोरो हेरिरहेको र

विगत बिर्सिएर भविष्य चियाउँदै गरेको

ऐना छ

ऐनासँगै सम्झनाको पर्खाल छ

पर्खालमा सन्तानहरू छेकिएका छन् र

त्यसको बिम्ब आफैँतिर फर्किएको छ

र त्यो प्रतिबिम्बमा

तिमी छ्यौ, म छु अनि

निख्रिइसकेको जवानी छ र

हाम्रो बुढ्यौली प्रेम छ

हाम्रो प्रेमले

शारीरिक मायाको फड्को नाघेर

स्नेहको सगरमाथाको उचाइ नाप्दै छ

अनि बुढेसकालमा पनि

कर्तव्य, आत्मीयता र हार्दिकताको

जुनेली प्रकाशमा रम्न खोज्दै छ

हिजोको बैँसालु प्रेम

जीवनको उत्तरार्धमा आएर

उत्तरदायित्वमा अनुवाद भएको छ

यतिखेर

तिमीसँग ममताको भरोसा छ

मसँग स्नेहको आधार छ

किनभने

हाम्रो दारिद्रयलाई

खुच्चिङ गर्ने सन्तानहरू यतिबेला

सहरी सभ्यतामा हराएका छन् र

हामी एक्लो जीवन बाँचिरहेका छौँ ।

                                    -भोर्लेटार, लमजुङ

नागरिक दैनिक २०७५-१२-१५ मा प्रकाशित