सरस्वती श्रेष्ठ सरूको रूख

बाल कविता : रुख            

          -सरस्वती श्रेष्ठ `सरू´

लुकेको छ माटोमा जरा रुखको
भोगेको छ जिन्दगानी दु:ख सुखको


हाँगाबिँगा फैलाई साथी बोलाई
स्वागत् गर्छ रमाउँदै पात हल्लाई

`बस´ भन्छ आएर चर्को घाममा
आमाले झैँ राख्दछ आफ्नो काखमा

काम गर्ने खेतालो चाहे गोठालो
बाटो हिन्ने बटुवा ताप्छन् शितलो

चरा बस्छन् गुँड् बनाई त्यही रुखमा
साथ दिन्छ सबैलाई दु:ख सुखमा

शान्त भई उभिन्छ सधैँ यसरी
हावाहुरी सहन्छ रुखले कसरी ?

अघि बढ्न खोज्नेको खुट्टो तान्दैन
यो आफ्नो र त्यो पराइ ठान्दै ठान्दैन

शिशिरमा पात झर्छ दु:ख मान्दैन
दु:ख पर्‍यो भनेर  रुन   जान्दैन 

स्वाभिमानी बन्नुपर्छ रुख जसरी 
आफ्नो काम गर्ने हो लोभ नगरी ।
      - पोखरा
                 २०७७/०१/०५